Układanie parkietu
Zasady ogólne
Układ elementów parkietu powinien odpowiadać projektowi posadzki lub wynikać z uzgodnienia z Zamawiającym. Jeżeli w zamówieniu nie określono inaczej, parkiet wykonuje się z elementów z tego samego gatunku drewna, oznaczonych znakiem klasy wyglądu O. W razie znacznej różnicy tekstury drewna w poszczególnych paczkach elementów, należy je przed ułożeniem wymieszać w celu ujednolicenia wyglądu posadzki. Dopuszcza się 3% rzędów od-powiadających innej klasie wyglądu, jeżeli nie wpłynie to na ogólny wygląd posadzki. Listwy podłogowe powinny odpowiadać tej samej klasie wyglądu, co posadzka.
Przy orientowaniu położenia elementów parkietu w pomieszczeniu należy przestrzegać zasad symetrii oraz prawidłowości układu spoin między elementami w stosunku do ścian pomieszczenia. Pasy elementów parkietu powinny być układane prostoliniowo. Dopuszczane odchylenie od linii prostej, mierzone przez przyłożenie łaty pomiarowej o długości 2 m, nie powinno przekraczać 5 mm, z tym, że między dwoma stykającymi się pasami odchylenie od prostej nie powinno być większe niż 2 mm.
Parkiet układa się na gotowym podkładzie. Przydatność podkładu do układania na nim parkietu wymaga zbadania jego wilgotności przez Wykonawcę przed przystąpieniem do robót. Wyniki badań powinny być opisane w dzienniku robót i potwierdzone przez inspektora nadzoru.
Elementy parkietu dostarczone na miejsce jego wbudowania powinny wykazywać wilgotność określoną w odpowiadających im normach. Jeżeli dostarczone elementy były dłuższy czas magazynowane, ich wilgotność powinna być zbadana przed rozpoczęciem układania parkietu.
Między parkietem oraz podkładem, na którym jest ułożony, a ścianami oraz innymi stałymi elementami budynku lub instalacji, powinny być zachowane szczeliny izolacyjne. Szerokość szczelin powinna być ustalona w zależności od rodzaju parkietu i podkładu oraz wielkości ich powierzchni. W rozwiązaniach parkietu pływającego, szerokość szczelin izolacyjnych powinna wynosić w odniesieniu do elementów:
• wg PN-EN 13489 - nie mniej niż 10 mm,
• wg PN-EN 13629 - nie mniej niż 12 mm.
Na styku z innymi posadzkami, szynami prowadnic itp., powinny być zachowane szczeliny izolacyjne, które należy wypełnić odpowiednim materiałem elastycznym.
W miejscach przebiegu szczelin dylatacyjnych konstrukcji budynku, w pod-kładzie oraz w parkiecie powinna być w tym miejscu zachowana szczelina dylatacyjna o wymaganej szerokości. Sposób wykończenia parkietu w obrębie szczeliny dylatacyjnej powinien być określony w projekcie lub uzgodniony z Zamawiającym.
Jeżeli w parkiecie mają zastosowanie deszczułki o różnych wymiarach szerokości i długości, ich zastosowanie nie może zakłócić ogólnego wyglądu posadzki. Z tego względu sąsiadujące deszczułki nie powinny różnić się długością o więcej niż 50 mm, i szerokością o więcej niż 10 mm. W pomieszczeniach do 30 m2 nie powinno się stosować więcej niż 3 odmiany wymiarowe deszczułek.
Parkiet mocowany gwoździami
Elementy parkietu: deszczułki, deski, elementy wielowarstwowe, powinny być ułożone szczelnie i połączone na pióro i wpust.
W elementach zaopatrzonych jedynie we wpusty należy, na całej długości elementu i jego czoła, osadzić we wpustach obce pióra, metodą wbicia. Obce pióra powinny wypełnić nie mniej niż 3 długości wpustu.
Przy układaniu parkietu, każdy jego element powinien być przybity do pod-kładu za pomocą krytych gwoździ. Każda deszczułka powinna być przybita dwoma gwoździami: przez pióro czołowe oraz przez pióro boczne. Deszczułki dłuższe i elementy o większych wymiarach powinny być przybijane do podkładu co 40 cm, a deski na każdym legarze.
Przy wyborze układu elementów parkietu w stosunku do ścian pomieszczenia powinna być przestrzegana zasada krzyżowania się spoin elementów parkietu ze spoinami płyt podkładu albo desek ślepej podłogi.
W celu ograniczenia możliwości skrzypienia parkietu mocowanego gwoździa-mi, przy chodzeniu, należy na powierzchni ślepej podłogi ułożyć odpowiednią przekładkę, np. z włókniny, spienionej folii, papieru pakowego.
Parkiet przyklejany do podkładu
Elementy parkietu powinny być układane szczelnie ze stosownym łączeniem między sobą i mocowane do podkładu za pomocą warstwy kleju, zapewniającego wymaganą wytrzymałość spoiny na ścinanie.
Klej powinien być nanoszony warstwą o grubości określonej w instrukcji jego stosowania na odpowiednio przygotowany podkład, jednorazowo na fragment o wielkości umożliwiającej zachowanie lepkości powierzchni warstwy kleju w czasie otwartym klejenia.
Przy układaniu elementów parkietu na naniesionej warstwie kleju należy spowodować zwilżenie klejem możliwie całej powierzchni spodniej elementu. W praktyce osiąga się zwilżenie co najmniej 80% powierzchni spodniej elementu. Dopuszcza się zwilżenie klejem spodu deszczułek i płyt łączonych na pióro i wpust na powierzchni co najmniej 40%, a pozostałych elementów - na co najmniej 60% powierzchni spodniej elementu
Parkiet nie powinien być użytkowany przed upływem czasu twardnienia kleju, określonego w przepisach technologii jego stosowania.
Parkiet układany jako pływający
Elementy parkietu wyposażone w połączenia na własne pióro i wpust mogą utworzyć sztywną płytę posadzki, nadającą się do ułożenia jako posadzka pływająca. Elementy parkietu powinny być ułożone szczelnie z zastosowaniem dodatkowego sklejenia ich boków i czół.
Spoiny czołowe desek parkietowych powinny mijać się w stosunku do siebie co najmniej o 40 cm.
Sklejenie powinno mieć miejsce we wrębach na całej długości czół i boków elementów.
Płyta pływającej posadzki parkietowej powinna swobodnie leżeć na cienkiej przekładce ułożonej na istniejącej konstrukcji podłogi albo na podkładzie izolacyjnym w postaci warstwy izolacji cieplnej lub izolacji przeciwdźwiękowej, ułożonej na stropie, z zachowaniem odstępów od pionowych elementów konstrukcji budynku i instalacji
Wykończenie styków parkietu z innymi elementami
Listwy podłogowe i cokoły z drewna litego
Listwy podłogowe i cokoły z drewna litego powinny być trwale mocowane do ścian co 60 cm, za pomocą gwoździ albo za pomocą wkrętów do drewna do osadzonych w ścianie kołków kopolimerowych. Głębokość zakotwienia po-winna wynosić co najmniej 30 mm.
Listwy podłogowe i cokoły powinny całą spodnią powierzchnią przylegać do materiału posadzki. Dopuszczalna szczelina na styku listwy/cokołu z po-wierzchnią posadzki nie powinna przekraczać 2 mm. Przy większych szczelinach powinien być zastosowany dodatkowo ćwierćwałek, przybity do listwy lub cokołu.
Łączenie listew i cokołów w narożach oraz w miejscach przedłużania powinno być wykonywane na styk skośny pod kątem 45°.
Przy obmiarze powierzchni zajmowanej przez listwy i cokoły przyjmuje się wy-miar większy szerokości spoiny izolacyjnej.
Listwy przypodłogowe i cokoły z materiałów nie wykazujących skłonności do deformacji (np. cokoły fornirowane z MDF)
Listwy podłogowe i cokoły z materiałów nieodkształcalnych mogą być mocowane techniką klejenia, przy ścisłym przestrzeganiu określonych przez pro-ducenta wymagań, co do właściwości podłoża oraz technologii stosowania kleju.
Systemowe rozwiązania listew podłogowych i cokołów
Systemowe rozwiązania wykończeń posadzki parkietowej przy ścianach, np. przewidziane do prowadzenia instalacji, mocowane na klipsy, dwuczęściowe z fornirowaną ścianką osłonową, mocowaną na wcisk, itp., zastosowane w projekcie podłogi, powinny być instalowane ściśle według wytycznych producenta.
Listwy kryjące
Listwy drewniane kryjące szczeliny izolacyjne i dylatacyjne powinny być mocowane gwoździami.
Listwy z innych materiałów, np. z aluminium, tworzyw sztucznych, powinny być mocowane zgodnie z instrukcją producenta.
Właściwości i wykończenie powierzchni
Powierzchnia posadzki parkietowej.
Posadzka powinna stanowić równą płaszczyznę. Odchylenia pionowe po-wierzchni posadzki, mierzone jako prześwit między posadzką a spodem ułożonej na niej łaty.
Styki posadzki parkietowej z innym materiałem podłogowym powinny tworzyć jednolitą powierzchnię. Dopuszcza się pionowe odchylenie ±2 mm w stosunku do średniego poziomu powierzchni innego materiału posadzki.
Ułożone elementy parkietu powinny tworzyć jednolitą równą powierzchnię. Dopuszcza się uskok nie przekraczający 0,3 mm.
Szczeliny między elementami, mierzone w poprzek elementów posadzki, nie powinny w sumie przekraczać 4 mm/m. Szerokość pojedynczej szczeliny nie powinna przekraczać w parkiecie z: • drewna litego - 0,5 mm, • elementów wielowarstwowych - 0,3 mm.
Spaczenie powierzchni parkietu, mierzone w poprzek szerokości ułożonego elementu, nie może przekroczyć 0,5% jego szerokości.
Wypełnienia powinny mieć taki sam kolor, jak element posadzki. Między dwoma ciągłymi elementami, dopuszcza się wypełnienie o szerokości nie przekraczającej 1 mm. Wypełnienie powierzchni jest dopuszczalne na nie więcej niż 2% elementów.
Na powierzchni posadzki parkietowej nie powinny występować ślady kleju.
Szlifowanie powierzchni parkietu
Parkiet przybijany gwoździami powinien być oszlifowany bezpośrednio po jego wykonaniu.
Parkiet przyklejany do podkładu należy szlifować dopiero po całkowitym stwardnieniu kleju.
Oszlifowanie parkietu powinno być równomierne. Liczba szlifów oraz stopień gładkości oszlifowanej powierzchni parkietu zależą od wymaganej techniki wykończenia powierzchni parkietu.
Oszlifowana powierzchnia parkietu powinna wykazywać jednorodność faktury drewna, bez miejsc wykazujących sfalowanie powierzchni albo przypalenie drewna. Niedopuszczalne są widoczne różnice faktury szlifu w miejscach zatrzymywania lub zawracania szlifierki. Dopuszcza się nieznaczne różnice wyglądu szlifowania, jakie mogą mieć miejsce wzdłuż ścian i w narożach, jeżeli nie wpływają negatywnie na ogólny wygląd posadzki.
Lakierowanie powierzchni parkietu
Lakierowanie należy przeprowadzić bezpośrednio po oszlifowaniu parkietu.
Przy wyborze rodzaju lakieru należy uwzględnić rodzaj pomieszczenia i prze-widywaną intensywność jego eksploatacji, a także dostosować właściwości techniczne lakieru do gatunku drewna posadzki.
Lakierowanie powinno być przeprowadzone zgodnie z wytycznymi wytwór-cy lakieru, w sposób ograniczający możliwość powstawania sklejenia bocznego.
Powłoka lakierowana powierzchni posadzki powinna wykazywać jednorodność wyglądu. Do wad wykończenia zalicza się chropowatość, wtrącenia punktowe i wtrącenia włókien szczeciny pędzla. Niedopuszczalne są zacieki lakieru.
Olejowanie lub woskowanie powierzchni parkietu
Olejowanie lub woskowanie wykonuje się na żądanie Zamawiającego i prze-prowadza się niezwłocznie po oszlifowaniu powierzchni parkietu.
Wybór techniki olejowania lub woskowania powinien być uzgodniony z Za-mawiającym. Materiały powinny być dobrane z uwzględnieniem rodzaju po-mieszczenia i stopnia intensywności jego użytkowania, oraz właściwości technicznych drewna posadzki.
Olejowanie albo woskowanie należy wykonać materiałami o właściwościach potwierdzonych certyfikatem, ściśle według instrukcji wytwórcy.
Powierzchnia parkietu wykończona techniką olejowania albo woskowania po-winna charakteryzować się jednorodnością wyglądu.
Konserwacja parkietu
Wykonawca powinien przekazać Zamawiającemu wskazówki dotyczące za-chowania właściwych cieplno-wilgotnościowych warunków użytkowania parkietu oraz instrukcję jego konserwacji i czyszczenia powierzchni ze wskazaniem odpowiedniej metody i zalecanych środków.
Wykonawca parkietu, szczególnie parkietu z elementów wzorzystych, powinien pozostawić Zamawiającemu kilka elementów, przeznaczonych do wy-miany w razie miejscowego uszkodzenia parkietu podczas użytkowania.